Monthly Archives: فروردین ۱۳۹۷

NAT چیست؟

ترجمه آدرس شبکه یا Network Address Translation فرآیندی است که آدرس ای‎پی موجود در هدر یک بسته ای‎پی را در حالی که از طریق یک دستگاه مسیریابی در حال عبور است اصلاح می‎کند. NAT به یک مجموعه از آدرس‎های ای‎پی اجازه می‎دهد تا در ترافیک داخل یک LAN مورد استفاده قرار گیرند و از مجموعه‎ای دیگر از آدرس‎های ای‎پی برای ترافیک بیرونی استفاده شود. تبدیل یک به یک آدرس‎های ای‎پی توسط ساده‎ترین شکل از NAT فراهم می‎شود. NAT چند مزیت به همراه دارد. به واسطه فراهم کردن گزینه‎ای برای پنهان کردن آدرس‎های ای‎پی داخلی در NAT، امنیت یک شبکه محلی افزایش پیدا می‎کند. علاوه بر این، از آنجا که این آدرس‎های ای‎پی تنها به صورت داخلی استفاده می‎شوند، هیچ‎گونه تداخلی با آدرس‎های ای‎پی استفاده شده در سایر سازمان‎ها به وجود نخواهد آمد. همچنین امکان استفاده از یک اتصال اینترنت واحد برای تمام کامپیوترهای موجود در یک شبکه محلی توسط NAT میسر خواهد شد. NAT با استفاده از یک جعبه NAT که در رابطی که شبکه محلی را به اینترنت متصل می‎کند قرار دارد کار می‎کند. این شامل مجموعه‎ای از آدرس‎های ای‎پی معتبر است و مسئولیت ترجمه این آدرس‎های ای‎پی به عهده NAT خواهد بود.

NAPT چیست؟

از Network Address and Port Translation یا به اختصار NAPT برای آدرس دهی مجموعه‎ای از آدرس‎های ای‎پی خصوصی با استفاده از یک آدرس ای‎پی واحد یا گروه کوچکی از آدرس‎های ای‎پی عمومی‎  استفاده می‎شود. همچنین از NAPT به عنوان PAT (ترجمه آدرس پورت)، پوشش ای‎پی و NAT چند به یک نیز نام برده می‎شود. در NAPT چندین آدرس ای‎پی به یک آدرس ای‎پی واحد اختصاص داده می‎شود. این باعث ایجاد ابهام هنگام مسیردهی بسته‎های بازگشتی می‎شود. برای جلوگیری از این مشکل NAPT از اطلاعات پورت TCP/ UDP موجود در ترافیک خروجی استفاده کرده و یک جدول ترجمه را نگهداری می‎کند. چنین قابلیتی این امکان را فراهم می‎کند تا بسته‎های بازگشتی به طور صحیح به درخواست کننده هدایت شود.

چه تفاوتی بین NAT و NAPT وجود دارد؟

NAT آدرس ای‎پی موجود در هدر یک بسته ای‎پی را در حالی که از طریق یک دستگاه مسیریابی در حال عبور است اصلاح می‎کند و اجازه می‎دهد تا از مجموعه متفاوتی از آدرس‎های ای‎پی برای ترافیک داخل یک شبکه محلی و مجموعه دیگری از آدرس‎های ای‎پی برای ترافیک بیرونی استفاده شود، در حالی که NAPT نوع خاصی از NAT است که در آن چندین آدرس ای‎پی خصوصی به یک ای‎پی واحد یا گروه کوچکی از آدرس‎های ای‎پی عمومی‎ اختصاص داده می‎شود. بنابراین NAPT وظیفه ترجمه چند آدرس ای‎پی به یک آدرس را برعهده دارد. NAPT متداول‎ترین شکل از استفاده از NAT است، به همین دلیل خیلی از اوقات به NAPT همان NAT گفته می‎شود.

Client server و Peer to Peer دو نوع از معماری شبکه هستند. در معماری client server وظایف و میزان کارها بین سرورها تقسیم بندی می‎شود و خدمات از طریق کلاینت‎ها درخواست می‎شود. معمولا کلاینت‎ها و سرورها از طریق یک شبکه کامپیوتری با یک دیگر در ارتباط هستند، اما همچنین آنها می‎توانند در یک سیستم یکسان نیز قرار بگیرند. در معماری peer to peer وظایف و میزان کارها بین زوج سیستم‎های نظیر به نظیر تقسیم بندی می‎شود و این زوج‎ها به اصطلاح یک شبکه دوطرفه یا peer to peer را تشکیل می‎دهند. پتانسیل و امتیازات این زوج‎ها با یک دیگر برابر است و هر کدام از آنها بخشی از منابع خود از جمله توان پردازشی، فضای ذخیره سازی دیسک یا پهنای باند شبکه را در اختیار سایر شرکای خود در شبکه قرار می‎دهند.

Client Server چیست؟

همان‎طور که اشاره شد معماری Client Server بر پایه مفهومی‎ بنا شده است که در آن سرورها خدماتی را که توسط کلاینت‎ها درخواست می‎شود تامین می‎کنند. یک سرور در واقع میزبانی است که یک یا چند برنامه ویژه سرور را اجرا کرده و منابع خود را با کلاینت‎ها به اشتراک می‎گذارند. این کلاینت‎ها با درخواست محتوا یا خدمات سرور یک جلسه ارتباطی با این سرورها برقرار می‎کنند. سرورها همیشه منتظر درخواست‎های ورودی از طرف کلاینت‎ها هستند. امروزه چند نوع مختلف از Client Server وجود دارد که هر کدام از آنها چندین ویژگی مشترک از قبیل پایگاه داده امنیت متمرکز برای کنترل دسترسی به منابع به اشتراک گذاشته شده در سرور دارند. یک سرور شامل فهرستی از نام‎های کاربری و کلمات عبور است و یک کاربر تنها در صورتی می‎تواند به شبکه دسترسی داشته باشد که یک نام کاربری و کلمه عبور معتبر را در اختیار داشته باشد. بعد از این که یک کاربر به سیستم وارد شد تنها می‎تواند به منابعی دسترسی داشته باشد که اجازه آن توسط مسئول شبکه صادر شده است. کاربردهای گسترده‎ای از جمله تبادل ایمیل، دسترسی به وب و دسترسی به پایگاه داده برای معماری client–server تعریف شده است.

Peer to Peer چیست؟

در یک شبکه Peer to Peer منابع بدون هیچ گونه هماهنگی مرکزی از طریق یک سرور بین هر Peer  به اشتراک گذاشته می‎شود. هر Peer همزمان هم به عنوان تامین کننده و هم مصرف کننده عمل می‎کند. سیستم‎های Peer to peer یک شبکه همپوشانی شده را در لایه اپلیکیشن روی توپولوژی شبکه فیزیکی به اجرا می‎گذارند. هدف از ایجاد شبکه‎های peer to peer به اشتراک گذاری منابع به شیوه‎ای است که تا حد امکان ارزان قیمت باشد. در این روش هیچ ساختار امنیتی متمرکزی وجود ندارد و این خود کاربر نهایی است که باید کنترل دسترسی به منابع را در دست گیرد. کاربران می‎توانند خودشان نقاط به اشتراک گذاری مورد نظر در کامپیوتر خودشان را ایجاد کنند و امنیت تنها توسط اختصاص یک کلمه عبور در زمان ساخت نقاط اشتراک گذاری تامین می‎شود. ساختار شبکه peer to peer برای استفاده در سیستم‎های معروف به اشتراک گذاری فایل مثل Napster به کار برده می‎شد.

چه تفاوتی بین معماری شبکه Client-Server با Peer to Peer وجود دارد؟

تفاوت اصلی بین سیستم‎های client-server و peer to peer این است که در معماری client-server کلاینت‎های مشخصی وجود دارند که خدماتی را درخواست می‎کنند که توسط یک سری سرور فراهم می‎شود. اما در سیستم peer to peer هر Peer همزمان هم به عنوان تامین‌کننده و هم مصرف‌کننده رفتار می‎کند. علاوه بر این، سیستم‎های client-server به یک سرور فایل مرکزی نیاز دارند که نسبت به ساختار به اشتراک گذاری فایل در سیستم‎های peer to peer هزینه بیشتری دارد. به عبارت دیگر، در سیستم client-server یک سرور فایل اختصاصی سطوح دسترسی متفاوتی را برای کلاینت‎ها فراهم می‎کند که به نسبت سیستم‎های peer to peer که امنیت توسط کاربر نهایی اداره می‎شود از امنیت بیشتری برخوردار است. همچنین شبکه‎های peer to peer با افزایش تعداد نودها دچار اختلال در سطح عملکرد می‎شوند، اما سیستم‎های client-server باثبات تر بوده و می‎توانید آنها را به هر میزان که مایل هستید گسترش دهید. بنابراین ترجیح یکی از این معماری‎ها بر دیگری موضوعی است که به محیطی که شما قصد پیاده سازی آن را دارید بستگی دارد.

حافظه رم در گوشی هوشمند چیست و چه موقع به‌ مقدار بیشتری از آن نیاز داریم؟

در این مقاله به میزان حافظه‌ی مورد نیاز در گوشی‌ هوشمند می‌پردازیم.

کمپانی ویوو درصدد عرضه یک گوشی هوشمند با ۱۰ گیگابایت رم است. این مقدار رم تقریبا به اندازه‌ی بسیاری از رایانه‌های شخصی مخصوص بازی و حدود ۶ گیگابایت بیشتر از اکثر گوشی‌های موجود در بازار است. این موضوع ذهن بسیاری از کاربران را مشغول می‌کند که چه کسی در جهان به ۱۰ گیگابایت رم نیاز دارد و آیا این یعنی گوشی ما به بیش‌ از ۴ گیگابایت رم نیازمند است؟

اولین‌ بار نیست که گوشیها را با این حجم عظیم رم می‌بینیم.وان پلاس ۵ تی، رم ۸ گیگابایتی دارد و استفاده از ۶ گیگابایت رم در برخی از گوشی‌ها تقریبا شایع است. اما حافظه رم چیست؟ چگونه گوشی شما از رم استفاده می‌کند و چرا یک گوشی‌ هوشمند به حافظه‌ای ۲۵۰ درصد بیش از میزان ضروری نیاز دارد؟

حافظه رم چیست؟

رم یا حافظه دسترسی تصادفی (Random Access Memory)، فضای ذخیره‌سازی تصادفی دیجیتال کوتاه‌مدت است. رایانه‌ها از حافظه رم برای نگهداری داده‌های برنامه‌های فعال در CPU و هسته‌ی سیستم‌عامل استفاده می‌کند؛ زیرا خواندن و نوشتن داده‌ها در رم بسیار سریع است. حتی سریع‌ترین هارد‌دیسک‌ها و فلش‌ها زمانی که نیاز به خواندن یا نوشتن آنی داده دارید، سرعت بسیار کمتری نسبت به رم دارند؛ برای مثال CPU از حافظه کش اختصاصی خود برای نگه داشتن داده‌های مورد‌ نیاز محاسباتی استفاده می‌کند اما مقدار این حافظه پنهان یا کش کافی نیست.

به‌عنوان مثال تراشه اسنپدراگون ۸۳۵ دارای دو مگابایت حافظه پنهان برای هسته‌های با کارایی بالا و یک مگابایت برای هسته‌های با عملکرد پایین است. دو مگابایت حافظه کش فقط برای نگهداری آنچه در حال‌ حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرد کافی است؛ بنابر‌این باید جای دیگری برای ذخیره‌سازی داده‌هایی‌ که بعدا مورد استفاده قرار می‌گیرند، وجود داشته باشد.

رم

هسته سیستم عامل مانند پلیس راهنمایی ناظر بر تمام فعالیت‌هایی است که نیاز به استفاده از سخت‌افزار گوشی شما دارند. برای مثال هنگامی که یک بازی یا هر نوع برنامه‌ دیگری می‌خواهد یک صفحه جدید را نشان دهد، داده‌های مورد نیاز آن وارد رم می‌شود در نتیجه سیستم‌عامل می‌تواند آن را تجزیه کند، پردازنده و پردازنده گرافیکی هرگونه عملیات مورد نیاز را انجام می‌دهند و آن را به صفحه نمایش ارسال می‌کنند. سپس می‌توان نقاط رنگی مناسب را در مکان‌های مناسب دید که در نهایت تصویر مورد نظر را شکل می‌دهد.

به طور کلی برای درک عملکرد حافظه‌های رم باید سه نکته‌‌ی اساسی را در نظر داشته باشید:

رم مکانی برای نگهداری داده‌ها برای مدت کوتاه است و اطلاعات ذخیره‌شده در آن می‌توانند بسیار سریع خوانده یا نوشته شوند.

داده‌های موجود در رم زمانی که گوشی خود را خاموش می‌کنید، پاک می‌شوند.

بخشی از حافظه رم گوشی به محض اینکه شما آن را روشن کنید قابل استفاده است و قبل از آن هیچ برنامه‌ای یا حتی سیستم‌عامل قادر به استفاده از آن نیست. این امر برای تمامی رایانه‌هایی که در آن‌ها رم وجود دارد صادق است و تقریبا همه‌ی آن‌ها به همین روش از رم استفاده می‌کنند.

چگونه گوشی شما از حافظه رم خود استفاده می‌کند؟

حافظه رم در گوشی شما بیشتر به‌عنوان مکانی برای تجمع داده‌های برنامه‌های در حال اجرا است. در ساده‌ترین حالت، با‌ وجود رم بیشتر گوشی می‌تواند برنامه‌های بیشتری را در پس‌زمینه اجرا کند بدون اینکه سرعت اجرا را پایین بیاورد. اما در واقع انجام این کار به این سادگی‌ نیست و رم در گوشی شما قبل از اینکه سیستم‌عامل  حتی روشن و اجرا شود، استفاده می‌شود.

در این مقاله وارد مسائلی مانند مدیریت سطح‌پایین در پردازنده یا مباحثی مانند compcache نمی‌شویم، اما اساسا چگونگی استفاده از حافظه رم در گوشی به این صورت است:

فضای مورد نیاز هسته مرکزی سیستم‌عامل

سیستم‌عامل اندرویدبا استفاده از هسته‌ی لینوکس اجرا می‌شود. هسته در یک نوع خاص از فایل فشرده ذخیره می‌شود که به‌طور مستقیم در طول روشن بودن دستگاه در حافظه قابل استخراج است. این حافظه‌، هسته سیستم‌عامل و درایورها و ماژول‌های اصلی‌ را نگه می‌دارد که سخت‌افزارها را کنترل و داده‌های ورودی و خروجی از هسته را ذخیره می‌کنند.

حافظه رم‌دیسک برای فایل‌های مجازی

برخی از پوشه‌ها و فایل‌ها در ریشه سیستم وجود دارند که «واقعی نیستند». آن‌ها فایل‌های شبه‌ نوشته‌شده در بوت هستند و چیزهایی مانند سطوح باتری و اطلاعات سرعت پردازنده را نگه می‌دارند. در سیستم‌عامل اندروید، کل فهرست‌های راهنما از این سیستم‌های شبه‌فایل استفاده می‌کنند و در حافظه رم ذخیره می‌شوند.

مودم‌های ارتباط مخابراتی

اطلاعات مربوط به IMEI و تنظیمات رادیویی شما در حافظه رم NV ذخیره می‌شود (حافظه‌های نامتغیر که هنگام خاموش کردن گوشی خود‌به‌خود پاک نمی‌شوند) که در هنگام بارگذاری اولین داده در رایانه همراه با نرم‌افزار مورد‌نیاز برای پشتیبانی از مودم گوشی وارد رم می‌شوند و فضا برای ذخیره‌سازی همه این‌ها در رم محفوظ است.

پردازنده‌ی گرافیکی

پردازنده گرافیکی گوشی شما برای فعالیت نیاز به حافظه دارد. این حافظه VRAM نامیده می‌شود. در گوشیهای ما از GPU-های مجتمع استفاده می‌شود که رم مستقل ندارند و از رم سیستم برای این مورد هم استفاده می‌شود.

هنگامی که این کار انجام و سیستم‌عامل گوشی روشن و اجرا می‌شود، آنچه از رم گوشی باقی‌ مانده است برای اجرای برنامه‌ها استفاده می‌شود. بخشی از رم نیز از طریق تنظیمات «minfree» برای کارهایی که نیاز به سرعت دارد (عملکرد سیستم عامل و مدیریت سطح پایین و اجرای اولیه برنامه‌ها) محفوظ است. این تنظیمات پایه‌ای نرم‌افزاری توسط کسانی که سیستم‌عامل را نوشته و هسته را برای مجموعه گوشی هوشمند شما ساخته‌اند طرح شده است و همواره مقدار کمی از رم را آزاد می‌گذارند تا عملکردهای ضروری بتوانند بدون وقفه اجرا شوند.

به همین دلیل است که مقدار رم دردسترس موجود در تنظیمات گوشی همان مقدار حافظه رم نوشته‌شده در مشخصات گوشی شما نیست. در واقع رم نوشته‌شده در مشخصات دستگاه روی گوشی نصب شده است؛ اما بخشی از آن (معمولا حدود ۱ گیگابایت یا بیشتر) برای این تنظیمات سیستمی ذخیره می‌شود و برنامه‌هایتان برای استفاده از باقی‌مانده رم تلاش می‌کنند.

تفاوت مدیریت حافظه رم در اندروید و سایر سیستم‌عامل‌ها

ممکن است در مورد مدیریت بد یا خوب حافظه‌ در اندروید شنیده باشید. این امر به دلیل استفاده ازهسته لینوکس است زیرا اندروید هم یک سیستم عامل مبتنی بر هسته لینوکس درست مانند اوبونتو است. این سیستم‌عامل طوری طراحی شده‌است تا تمامی مقدار رم نصب‌شده در دستگاه را در‌ اختیار برنامه‌ها و داده‌های مربوط به آن برای رسیدن به بیشترین سرعت در اجرا در دسترس قرار دهد و تنها مقدار minfree را جهت انجام وظایف سیستمی خالی نگه دارد.

تفاوت‌های بین اندروید و ویندوز ۱۰

روش کار در اندروید با روش‌کار در ویندوز متفاوت و به مک بسیار نزدیک است. ویندوز حافظه رم را برای برنامه‌ای که به آن نیاز دارد باز می‌کند؛ اما لینوکس برنامه را در حافظه نگه می‌دارد تا زمانی که حافظه در جای دیگر مورد نیاز باشد. البته این کار توسط تنظیمات minfree شرکتی که مجموعه گوشی شما را ساخته است انجام می‌شود. بر این اساس برنامه‌ها و فرآیندهای آن‌ها در اولویتی بر اساس آن چه انجام می‌دهند، چگونه آن‌ها را انجام می‌دهند و زمانی که آخرین بار روی صفحه نمایش بوده‌اند قرار می‌گیرند. هنگامی که می‌خواهید یک برنامه جدید را باز کنید، برنامه‌های دارای اولویت‌های پایین‌تر بسته می‌شوند، بنابراین برنامه‌ی جدید به حافظه‌ی رم مورد نیازش دسترسی پیدا می‌کند.

هنگام کار با گوشی‌ هوشمند از برنامه‌های خاصی بیشتر استفاده می‌کنید. این برنامه‌ها تمایل دارند در حافظه رم باقی بمانند و در‌حال اجرا باشند تا بتوانند در یک لحظه در دسترس باشند. در عوض داشتن حافظه رم آزاد به این معنی است که برنامه‌ها نیاز به راه‌اندازی مجدد پروسه‌هایی دارند که به شما اجازه می‌دهد با آن‌ها ارتباط برقرار کنید؛ در نتیجه نسبت به حالتی که برنامه در رم نگه‌داری می‌شد پردازش‌ آن را کندتر و باتری بیشتری مصرف می‌کند.

تمامی این مطالب برای گوشی‌های اندروید یا IOS صدق می‌کند؛ اما با کامپیوتر ویندوز شما یا حتی کروم‌بوک که یک سیستم‌عامل مبتنی بر لینوکس است اما با استفاده از zcache و sandbox یک طرح مدیریت بسیار متفاوت و سفارشی رم را ارائه می‌کند، متفاوت است.

داشتن رم بیشتر در گوشی چه کارایی برای ما دارد؟

داشتن رم بیشتر در گوشی اجازه می‌دهد برنامه‌های بیشتری برای اجرا در پس‌زمینه فعال شوند. اما توضیحات جالب‌تری وجود دارد.

اولین گوشی اندروید به‌نام T-Mobile G1 درحدود ۱۹۲ مگابایت رم داشت؛ درحالی‌که پیکسل ۲ حدود ۲۲ برابر بیشتر از آن و ۴ گیگابایت رم دارد. ۸ گیگابایت یا ۱۰ گیگابایت رم برای یک گوشی معمولی اندروید کاملا افراطی است. گوشی‌هایی مانند نکسوس گوگل یا گوشی‌هایی با اندروید گو و اندروید وان می‌توانند با ۱.۵ تا ۲ گیگابایت حافظه آزاد پس از بوت شدن گوشی به‌راحتی کار کنند. بنابراین گلکسی اس ۸ هم می‌تواند؛ اما فقط به این دلیل که minfree طوری تنظیم شده‌ است تا برنامه لانچر (رابط کاربر) مجبور باشد همواره در رم باقی بماند و از بخشی از رم موجود استفاده کند، نیاز به رم بیشتر دارد و به همین علت رابط کاربری آن سنگین است. البته این شرکت انجام این کار را از هنگام عرضه گلکسی اس ۶ آغاز کرده است که بتواند تأخیر و کندی رابط کاربری را خنثی کند.

با این همه، می‌بینیم که یک گوشی مانند گلکسی اس ۸ نیاز به نصب مقدار بیشتری رم دارد البته امروزه تقریبا اکثر گوشی‌های موجود ۴ گیگابایت رم دارند و تفاوت زیادی در بازدهی آن‌ها وجود ندارد؛ بجز نکسوس که با توجه به رابط کاربری سبکش، حافظه‌ی دردسترس بیشتری برای اجرای برنامه‌ها دارد. به همین دلیل است که سامسونگ، ال‌جی، اچ‌تی‌سی و دیگران راه‌هایی برای توقف فرآیندهای در حال اجرا در خارج از تنظیمات minfree برای زمان‌هایی که نیاز به کمی افزایش عملکرد دارند، ابداع کردند. اگر تمام برنامه‌های غیر ضروری درحال اجرا در پس‌زمینه را متوقف کنید، سایر برنامه‌ها کمی سریع‌تر اجرا می‌شوند.

اندروید وان و اندروید گو با ۱.۵ تا ۲ گیگابایت رم به راحتی کار می‌کنند

اگر همه‌چیز را یک گام به پیش ببریم و از امکاناتی مانند دسکتاپ DeX سامسونگ استفاده کنیم، داشتن رم بیشتر می‌تواند یک مزیت بزرگ باشد. برای مثال سامسونگ دکس می‌تواند یک قسمت از رم را برای اجرای برنامه‌های اختصاصی و قسمت دیگر را برای پردازش گرافیکی اختصاص دهد در این صورت می‌توان برنامه‌ها را بدون کاهش عملکرد اجرا کرد. پس اگر شما در حال توسعه نرم‌افزار برای گوشی با رم اضافه هستید، فضای بیشتری برای خلاقیت خواهید داشت.

در حالت ایده‌آل، یک گوشی با حافظه رم فیزیکی اضافی می‌تواند DMAا(Direct Memory Access) را برای رابط کاربر فعال کند. این عمل قسمتی از رم را در هنگام بوت فقط برای صفحه اصلی، ورودی لمسی و هر چیز دیگری که پاسخگویی بی‌وقفه گوشی را بالا ببرد صرف نظر از وجود یا عدم وجود سایر داده‌ها در رم اختصاص می‌دهد.

همواره می‌توان از رم اضافه استفاده کرد

رم بیشتر اجازه می‌دهد که هسته بخشی از حافظه را به شیوه متفاوت از پارامترهای memmap تنظیم‌شده برای تنظیمات minfree در زمانی که هسته ساخته شده است مدیریت کند. نرم‌افزار و سیستم‌عامل همواره ورودی و خروجی را به رابط کاربر اصلی کنترل می‌کنند و هیچ برنامه‌ای قادر به نوشتن هیچ یک از داده‌ها در این بخش از رم نیست و رابط‌ کاربری همیشه برای عمل به دستور ورودی شما آماده است.

در حال حاضر این ایده به‌عنوان «حالت بازی» یا حالت دسکتاپ یا هر راه دیگری که گوشی اندروید شما در آن قابل استفاده است گسترش پیدا کرده و همچنین از رم اضافه برای اجرای بازی‌های سه‌بعدی، اجرای تعداد زیادی نرم‌افزار بدون متوقف کردن سایر برنامه‌ها که در پس‌زمینه وجود دارند یا قرار‌دادن گوشی در داک یا پوسته لپ‌تاپ برای استفاده در حالت دسکتاپ استفاده می‌شود.

حافظه رم ارزان است و داشتن حافظه بیشتر عالی به نظر می‌رسد

شرکت‌ها هزینه بسیار زیادی برای طراحی یک گوشی جدید با رم بیشتر می‌پردازند؛ اما بیشتر هزینه آن‌ها به این خاطر است که مدل دیگری برای تولید و لیست قطعات دیگری برای خرید دارند. هنگام خرید در تعداد بالا درصد کمی از هزینه‌ها صرف خرید تراشه‌های اصلی که درون گوشی قرار می‌گیرند؛ اما می‌توان گفت که گوشی شما راه درازی را از زمان معرفی با ۶ یا ۸  یا حتی ۱۰ گیگابایت حافظه رم، تا رسیدن به‌دستتان طی می‌کند که قطعا پرهزینه خواهد بود.

برای علاقه‌مندان و طرفداران فناوری، داشتن رم بیشتر همیشه جذاب است. البته دیدن نرم افزار بهینه‌‌شده‌ای که می‌تواند بر روی سخت‌افزار ضعیف اجرا شود لذت‌بخش است؛ زیرا این یک هنر است و نوشتن کد می‌تواند زیبا باشد؛ اما داشتن رم اضافه به این معنی است که یک وسیله می‌تواند کارایی چند دستگاه را داشته باشد. بنابراین با مشاهده ۸ گیگابایت رم در مشخصات گوشی بلافاصله به آن علاقه‌مند می‌شویم، به همان شیوه که نمایشگر با رزولوشن بالا در ما ایجاد انگیزه می‌کند.

دیدن مشخصات بهتر یک راه مطمئن برای جذب مصرف کننده است

شرکت‌هایی که گوشی می‌سازند این را می‌دانند. آن‌ها همچنین می‌دانند که قرار‌دادن حافظه بیشتر در گوشی به این معنی است که می‌توانند بهینه‌سازی نرم‌افزاری کمتری (صرفه‌جویی در هزینه‌ و زمان بیشتر) انجام دهند یا بیشتر روی طراحی نسخه جدید اندروید خود تمرکز کنند.

در هر صورت، بعضی از ما فقط به‌ خاطر مشخصات جذاب گوشی هزینه زیادی برای خرید می‌کنیم و به نظرات استفاده‌کننده‌های قبلی بها نمی‌دهیم. این موضوع بیشتر در مصرف‌کننده‌های شرقی دیده ‌می‌شود؛ گوشی‌های همراه با ویژگی‌ها و مشخصات قابل توجه بیشتر در هند و چین دو بازار جهانی که بزرگ‌ترین پتانسیل رشد در صنعت را نشان می‌دهند بهتر به‌فروش می‌روند؛ زیرا بیشتر مردم هند و چین سخت‌افزار قابل توجه و جذاب را دوست دارند. از این‌رو اهمیت دادن به سلیقه مشتریان عمل هوشمندانه‌ای است که شرکت‌های بزرگ سازنده گوشی همراه به‌خوبی اجرا می‌کنند.

همه‌ این حرف‌ها را به چه دلیل زدیم؟

پس از بررسی تمام موارد و جزئیات بالا، احتمالا متوجه شدید که در حال‌ حاضر به بیش از ۴ گیگابایت رم نیاز ندارید. همه‌ی این تغییرات به این‌ خاطر است که گوشی‌ها شروع به انجام کارهای بیشتر کرده‌اند و به همین دلیل نکسوس وان با ۱ گیگابایت حافظه رم و پیکسل ۲ با ۴ گیگابایت رم عرضه می‌شود.

مهم این است که توانایی این حافظه‌های ۴ یا ۶ گیگابایتی بسیار سریع را در محقق کردن ایده‌ها و ویژگی‌های جدید درک کنید. اجازه ندهید که حافظه رم بیشتر، هنگام خرید یک گوشی تنها دلیل شما برای تصمیم‌گیری باشد.

منبع :zoomit.ir